" Beste Luke,
Ik heb deze dagen herhaaldelijk aan jullie gedacht.
Michèle en ik waren er zeer graag bij geweest, gelet op de zalige herinneringen aan vorig jaar.
Oktober is voor mij echter elk jaar veruit de moeilijkste maand: verdediging exploitatieresultaten, investeringsbudgetten, beleidsplan ...
Ik heb je een pakje plezier verstuurd via ... "Amazon" ... sorry, ik weet het. Het zou maandag moeten toekomen in Corneilla.
Geniet ervan!"
Zoiets schrijft enkel een vriend, indeed.
Ik had HIER naar deze episode gealludeerd. Een woordje uitleg kan geen kwaad.
Welnu, Michel is een muziekliefhebber. Wij verschillen echter enigzins in de richtingen van onze muzikale voorkeuren maar er bestaat alvast een "common ground": barokmuziek in al haar facetten en zeker de elegantie van deze man zijn "touché". Let op, niet te verwarren met een "toucher", hoewel Michel en ik er inderdaad ook een zekere ervaring mee hebben.
H. Smith is een Yankee (te NY geboren, 1946), afgestudeerd aan Harvard University, die vrij vlug (1973) naar meer beschaving vloog, en wel Catalunya om bij Emilio Pujol te studeren, evenals tevens in der Schweiz. En dan natuurlijk: Hesperion XX. Reeds in de vroege jaren '80 vertoonde hij belangstelling voor solistenwerk, zowel Renaissance als Baroque, Een van zijn meest bekende suksessen werd de transpositie van de onsterfelijke sonaten en partitas van Bach.
Deze aflevering is een prachtig juweel waarin hij naamloze Britse muziek telkens een titel geeft. Het werd recent (2015) in Zwitzerland opgenomen (Kloster Beinwil), en de techniek mag er zijn. Een luit produceert geen harde klank maar ik luister daarentegen graag naar luide muziek, wat met zich meebrengt dat ik het volume relatief hoog instel. De vingers op de koren, de adem van de muzikant, ja, zelfs een luchttocht ... voor mij maken ze deel uit van wat ik wens te horen. Ik ben een melomaan, en spijtig genoeg geen echte muziekspeler. Ik heb nooit notenleer genoten, hoewel mijn ouders allebei piano speelden, en mijn drie kinderen (vooral de twee zonen) muziek goed kennen. Ze hanteren talrijke instrumenten, behalve "wind". Sie sind kein Bläser.
Wat U nog in beeld krijgt, sotto voce oftewel pianissimo quanto possible, is een koptelefoon van de bovenste plank. Michel had mij verleden jaar een "open" model kado gegeven, dat ik op zijn specifieke versterker kon aansluiten. Thans is het een andere technologie die hij mij laat opsturen, die ik nog moet uittesten. Het klinkt voller (misschien zelfs te expressief) en biedt het voordeel / nadeel dat alle kontakt met de buitenwereld onderbroken is. Dank U Michel, gii die zoveel eerbied vertoont voor mijn misanthrope kanten!
La Noblaie's "Chiens-Chiens" houdt ook verband met Michel, hoewel onrechtstreeks: hij is een enorme wijnliefhebber en we kennen elkaar's smaken van buiten. Die verschillen echter weinig, hoewel hij zich met lagere alkoholgehaltes tevreden stelt dan ik. Chinon, in beide kleuren, is iets waar we allebei op verlekkerd zijn. Ik ben deze zomer bij Jérôme en Elodie Billard langs geweest - hun "Pierre de Tuf" zal lang in de kelder van Christine liggen, om in de toekomst de geboorte van Roman te kunnen vieren - en heb een kistje Chiens-Chiens tegen een beetje Majou uitgewisseld.
Mijn vierde item, die exotische orchideeën (ja-ja, drie "e's" achter elkander) staan er om jullie duidelijk te maken dat ik Michel niet in de bloemetjes hoef te zetten.
Een woord van dank volstaat!
(.... whispering words of wisdom , let it be ...)
Write a comment